Το κτίριο αναπτύσσεται σε πολλαπλά επίπεδα, ακολουθώντας την ιδιαίτερη τοπολογία του εδάφους
Η μονοκατοικία Wedge βρίσκεται στα ανατολικά προάστια της Αθήνας, στην ορεινή και γεμάτη πεύκα περιοχή του Πικερμίου Αττικής, με το τοπωνύμιο Ντράφι. Το οικόπεδο είχε κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά που δημιούργησαν ιδιαίτερες προκλήσεις σχεδιαστικά και κατασκευαστικά. Συγκεκριμένα, η υψομετρική διαφορά είκοσι μέτρων που υπήρχε μεταξύ της μπροστινής και της πίσω πλευράς του οικοπέδου καθώς και οι σχεδόν κατακόρυφες πλαγιές και στις δυο μεριές του καθιστούσαν την πρόσβαση ιδιαίτερα δύσκολη. Αυτό που καθόρισε, ωστόσο, πού μπορούσε να τοποθετηθεί το κτίσμα ήταν μια επιφάνεια με ήπια κλίση στο εσωτερικό του οικοπέδου.
Σε πρώτο ρόλο το περιβάλλον
Βασικός στόχος της αρχιτέκτονος Μαριάννα Αθανασιάδου και του πολιτικού μηχανικού Χρήστου Σταυρογιάννη του γραφείου schema architecture & engineering ήταν ο σχεδιασμός τους να επικεντρωθεί στη δημιουργία ενός κτιρίου που ενσωματώνεται πλήρως στο φυσικό του περιβάλλον, διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερα από τα υφιστάμενα δέντρα – κάτι στο οποίο συνέβαλε η μελέτη περιβάλλοντος χώρου που πραγματοποίησε η Αγγελική Ζωγραφάκη. Ως αποτέλεσμα, οι αρχιτέκτονες σχεδίασαν ένα κτίριο που αναπτύσσεται σε πολλαπλά επίπεδα, τα οποία ακολουθούν την ιδιαίτερη τοπολογία του εδάφους.
Σχηματίστηκαν έτσι δύο όγκοι σε διαφορετικά επίπεδα. Ο ένας έχει κατεύθυνση προς τον Βορρά και ο άλλος προς τη Δύση. Μεταξύ τους συνενώνονται μέσω ενός τρίτου, σφηνοειδούς (wedge) όγκου, που δημιουργεί την είσοδο και επιτρέπει την κατακόρυφη κυκλοφορία στο κτίριο, διαχωρίζοντας ταυτόχρονα τους κοινόχρηστους από τους ιδιωτικούς χώρους. Συγκεκριμένα, δεξιά της «σφήνας» με κατεύθυνση προς τη Δύση βρίσκονται τα υπνοδωμάτια με τα μπάνια τους. Αριστερά, με κατεύθυνση προς τον Βορρά, βρίσκεται το πατάρι, που είναι ο χώρος εργασίας του ιδιοκτήτη, ενώ στο ισόγειο έχουν τοποθετηθεί το σαλόνι, η τραπεζαρία και η κουζίνα, που αποτελούν έναν ενιαίο χώρο εντός του κτιρίου.
Διαφανής... σχεδιασμός
Ενα στενό εξωτερικό πέρασμα οδηγεί στην πόρτα της εισόδου, που με το άνοιγμά της αποκαλύπτεται ο εσωτερικός χώρος του κτιρίου με ύψος εννέα μέτρων, που δημιουργεί αίσθημα έκπληξης στον επισκέπτη καθώς έχει άμεση οπτική επαφή με τον συνολικό εσωτερικό όγκο του κτιρίου. Οι κύριες όψεις αποτελούνται εξ ολοκλήρου από υαλοπετάσματα, έτσι ώστε να υπάρχει άπλετη θέα στα πεύκα και στους απέναντι λόφους, ενώ παράλληλα γίνονται ασαφή τα όρια του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου.
Οι τέσσερις κύριοι τοίχοι επενδύθηκαν με πέτρα ώστε να δημιουργούν την αίσθηση ότι βγαίνουν μέσα από τη γη, ενώ συνδέονται οπτικά με την εμφανή ξύλινη στέγη μόνο μέσω μιας σειράς τριγωνικών κουφωμάτων αλουμινίου. Η στέγη σε σχήμα πεταλούδας, η οποία αντιστρέφει την εικόνα της συμβατικής στέγης, αφήνει το φυσικό φως να εισέλθει στο εσωτερικό του χώρου από τα ψηλά παράθυρα της πίσω όψης του κτιρίου. Η «σφήνα» διαπερνά και την ξύλινη στέγη μέσω ενός κλειστού φωταγωγού ακριβώς πάνω από τη μεταλλική σκάλα, μέσω της οποίας δίνεται πρόσβαση σε όλο το κτίριο.
Το κτίριο είναι κατασκευασμένο από σκυρόδεμα και σιδηροδοκούς που έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επεμβαίνουν οπτικά στις αρχιτεκτονικές όψεις αλλά να εμφανίζονται στη φυσική τους μορφή. Λόγω της απότομης κλίσης του οικοπέδου το κλειστό γκαράζ βρίσκεται δίπλα στην κύρια είσοδο, ακριβώς πάνω από τους χώρους διημέρευσης.
Στη χαμηλότερη πλευρά του οικοπέδου και πέρα από τον δρόμο υπάρχει ένα μικρό φαράγγι με ένα στενό ρέμα, που λόγω της υψομετρικής διαφοράς η ροή του δεν είναι μεν ορατή, ακούγεται όμως ο ήχος του νερού.
Για τον λόγο αυτό η μακρόστενη πισίνα τοποθετήθηκε παράλληλα με το ρέμα και σε πολύ υψηλότερη στάθμη, ώστε να αναπαράγει το υφιστάμενο στοιχείο του περιβάλλοντος χώρου.
